Vrijdag 19 Maart naar Don Bosco

Vrijdag 19 Maart. Bezoek aan Don Bosco .

Om 11.00 zouden we vertrekken. Aangepast aan de Indische 5 minuten werd het dus half twaalf. Na eerst nog een groepsfoto gemaakt te hebben gaat het in konvooi richting Chennai. Dat we de indische rijstijl nu machtig zijn bleek wel. Als een zwerm bijen begeven de 17 Tuks zich door het verkeer. Prachtig om te zien en om mee te rijden. Om beurten blokkeren we de kruising om zo snel vrij doorgang te krijgen. Lachend gadegeslagen door de politie die aan de kant staan. Al met al is het nog een dik anderhalf uur rijden. Het opvangcentrum is aan de andere kant van deze miljoenenstad.
Als we het Don Bosco terrein op rijden is de ontvangst hartverwarmend. Juichende zwaaiende kinderen komen ons tegemoet. Springen op de tuk voor een ritje op het terrein. Soms wel met twaalf tegelijk in een tuk. Vol trots laten ze hun complex zien. Na een korte toespraak van Father recteur van het complex. Gaan we naar de slumbs oftwel de krottenwijken. De andere kant van India. Ongeloofelijk dat mensen zo kunnen leven. Wat wel opvalt dat ze niet ondervoed of mager zijn. Eten is dus niet het probleem. Werk , huisvesting , scholing. De kinderen aldaar gaan niet naar school. Op de paar na die door Don Bosco in de slumb worden opgevangen. Na de slumbs worden we uitgenodigd voor een lunch door Don Bosco. Na de lunch weer terug voor een optreden van de kinderen. Ik waan me weerop de Klapwiek , waar mijn dochters podium hadden 1 keer in de 6-8 weken met allerlei stukjes.
Nadien wordt d eborg van de Tuk weer in ontvangst genoemn, waarna we met de taxi terug gaan naar het resort. 1,5 uur reistiijd. Tegen tienen komen we moe maar met een heleboel indrukken weer op onze bestemming voor de laatste anderhalve dag aan het strand. Het zit erop. Het verlangen naar huis neemt nu toe.

Je kan de Bombay challenge niet vergelijken met de Amsterdam Dakar challenge. Het land, de cultuur, ons vervoermiddel is totaal anders. Maar toch 17 teams met hetzelfde doel , Chennai bereiken brengt toch een groepproces op gang dat vergelijkbaar is met Dakar. Na 1 a 2 dagen worden automatisch de groepjes gevormd, waarna je dag en nacht met elkaar optrekt. Problemen overwint, samen pech hebt, lol hebt, maar ook vinden er serieuze gesprekken plaats. Dit maakt zo'n challenge zo apart.
Je begint eraan met in eerste instantie,het avontuur, de uitdaging. Dan ga je je in het goede doel verdiepen. Als je dan zelf het resultaat ziet , wat Don Bosco neerzet en betekent voor de kinderen
die het geluk hebben om opgevangen te worden, dan mag je ook trots zijn op deze challengers die zich ingezet hebben om fondsen te werven, om het werk van deze mensen mogelijk te maken.
De 14 dagen zijn omgevlogen. Er waren makkelijke maar ook lange vermoeiende dagen bij. 300Km op een dag maar ook 90km waar je ook een hele dag over deed. Honderden foto's gemaakt en ik denk dat bij het terugkijken van ze vaak een O ja dat is waar ook reactie plaatsvindt. Maar een ding kunnen we niet overdragen, cq vertellen, het groepsgebeuren, de geuren en het enthousiasme van de kinderen in Chennai.

Een ieder bedankt voor de leuke reacties op de site het was erg leuk om op deze manier kontakt te hebben met onze volgers.



Afsluiting Henk.

De Bombay Challenge, lang naar uitgekeken naar een bijzondere belevenis. Bij de kick off kregen we een beetje een beeld wat het zou gaan worden. Het eerste ritje in de nieuwe tuktuk beviel erg goed. Maar in Bombay werden we pas geconfronteerd met de echte challenge: veelal in slechte staat verkerende oude rickshaws en het verkeer in India. Het recht van de grootste en brutaalste is de belangrijkste voorrangsregel. Waarbij het vooral opvalt dat er geen enkele agressie in het verkeer te zien is. Omdat wij met opvallende tuktuk's reden konden wij rekenen op veel begrip van iedereen.Maar het was ook verrassend hoe snel we ons konden aanpassen aan de rijstijl. We kregen ook onder weg veel aandacht mensen zwaaiden, informeerden waar we mee bezig waren en wilden graag helpen ook als dat niet altijd nodig was. We hebben hierdoor India kunnen ervaren op een heel bijzonder wijze. Waarbij vooral de mensen en de manier waarop zij leven indruk gemaakt hebben. Van de natuur hebben we minder meegekregen, zo af en toe een mooi plaatje maar veel tijd was er niet voor. We hadden vaak de hele dag nodig om van de ene naar de ander plaats te komen, soms door pech met de tuktuk, soms door slechte wegen of onduidelijke routes (vragen bleek niet altijd te leiden tot de juiste richting). Soms schoot de lunch er zelfs bij in. Onderweg was het altijd wel gezellig met ons inmiddels vaste groepje van 4 teams, Fire, Honeymoon, The Dukes en wij.
Vooral de vrouwen gaven kleur aan India met hun kleurrijke verschijning. Het ja/nee knikken leide tot veel verwarring. Ook de vele geuren onderweg (niet altijd even plezierig) zullen bijblijven evenals het heerlijke eten. Doordat we veelal met een groep gingen eten konden we meerdere gerechten bestellen en van alles wat proeven. Bij iedereen heeft dit wel gevolgen gehad voor de darmen wat vaak weer onderwerp van gesprek was.
De bezoeken onderweg aan het opvang/ziekenhuis voor HIV-kinderen en Oracle waren erg waardevol om het land en de mensen beter te leren kennen. Met als hoogtepunt het bezoek aan de stichting Don Bosco waar voor we geld voor hebben ingezameld. Een geweldige ontvangst in het tehuis, fantastische enthousiaste kinderen die je spontaan bij de hand namen om een rondleiding te geven. Daarna gevolgd door een bezoek aan de slumbs waar de stichting ook kinderen opvangt en schoolt. Wederom een super ontvangst in een kleine ruimte van hooguit 3 x 6m maar voldoen voor nog een optreden. De wandeling die volgde door de slumbs was indrukwekkend. Dat zoveel mensen samenwonend in deze omstandigheden nog steeds met een glimlach door het leven gaan vond ik ongeloofelijk. De dag werd feestelijk afgesloten met een optreden van diverse groepjes kinderen.
Een heel mooie afsluiting van een bijzondere reis.